Wat doen we?

De eigen omgeving van de patiënten biedt de beste mogelijkheden om een leidende rol te houden in hun herstelproces naar een bestaan met zo weinig mogelijk risico op delict gedrag (forensisch risico). Om het forensisch risico te verlagen is het belangrijk voor patiënten om maatschappelijke rollen te (blijven) vervullen. Als er een onderbreking plaatsvindt, bijvoorbeeld in de vorm van een opname of een detentie, zoeken wij manieren om met de patiënt in verbinding te blijven. We voelen ons verantwoordelijk om goed zicht te hebben op het forensisch risico van de patiënt (forensische scherpte) en het welzijn van onze patiënten. Want deze twee gaan hand in hand. We tonen eigenaarschap voor continuïteit van zorg en gaan het gesprek met elkaar en onze patiënten aan.

Dit is een extra uitdaging, omdat wij regelmatig ongevraagd of vanuit een gedwongen kader zorg leveren. En ook dan willen wij behandelen met oog voor gelijkwaardigheid, regie bij de patiënt, respect en nabijheid.

We tonen met elkaar eigenaarschap voor de kwaliteit van zorg en een gezonde bedrijfsvoering van ons domein. We zijn aanspreekbaar op onze verantwoordelijkheden en gaan het gesprek met elkaar aan. We zetten ons in om de best mogelijke zorg te geven. Zowel patiënten als partners kunnen rekenen op ons vakmanschap:

1.     Risico gestuurde zorg als specialisme

2.     Ambulant draagt bij aan het groter geheel zowel binnen Fivoor als in de keten

3.     Fivoor Ambulant is een aantrekkelijk domein om in te werken

Het RNR-model richt zich voornamelijk op het voorkomen van risicogedrag en beschrijft drie beginselen waaraan interventies moeten voldoen:

• Risk (risicobeginsel): de intensiteit van de interventie moet zijn afgestemd op het recidive risico. Is het risico laag dan kan worden volstaan met een geringe intensiteit (reclassering, psycho-educatie), middelmatig (forensisch poliklinische behandeling). Is het risico hoog dan dient de interventie veelomvattend en ingrijpend (klinische opname) te zijn.
• Need (behoeftebeginsel): de interventie moet gericht zijn op criminogene behoeften; criminogene behoeften zijn veranderbare risicofactoren die direct samenhangen met recidive (persoonlijkheid, middelengebruik, problemen school/werk, schulden) Niet-criminogene behoeften (zelfwaardering, stoornis, enz.) kunnen indirect bijdragen aan het terugdringen van het dynamische risico.
• Responsivity (responsiviteitbeginsel): een interventie moet passen bij de motivatie, leerstijl en intellectuele mogelijkheden van de patiënt.

Het Good Lives Model (GLM) kijkt naar onderliggende drijfveren van strafbaar gedrag. Het doel is de patiënt duurzame manieren aan te leren om onderstaande behoeften te bereiken, waardoor de noodzaak om dit op een schadelijke of strafbare manier te doen, afneemt. Dit kan door iemand vaardigheden te leren en al aanwezige kwaliteiten (sterke kanten) verder te ontwikkelen. Volgens het Good Lives Model zijn er 11 menselijke basisbehoeften:

1.    Leven (inclusief gezondheid en fysiek welbevinden)
2.    Kennis (hoe goed iemand zich geïnformeerd voelt over wat belangrijk voor hem is)
3.    (goed) Spelen (hobby’s en vrijetijdsbesteding)
4.    (goed) Werken (inclusief zich competent voelen/voelen dat je beter wordt)
5.    Zelfbeschikking (autonomie en richting kunnen bepalen)
6.    Innerlijke rust/’peace of mind’ (vrij zijn van emotionele onrust, pijn en stress)
7.    Verbondenheid (intieme, romantische en familiaire relaties)
8.    Community (verbondenheid met een bredere sociale groep)
9.    Spiritualiteit (betekenis- en zingeving)
10.  Plezier (zich goed voelen in het hier en nu)
11.  Creativiteit (vrije en alternatieve zelfexpressie)

Het model gaat ervan uit dat ieder mens al deze behoeften tot op zekere hoogte nastreeft, maar het belang van elke behoefte kan van mens tot mens (en per situatie) verschillen. Instrumentele behoeften (‘secundairy goods’) zijn de concrete manieren/middelen om in de basale (‘primairy’) behoeften te voorzien. Een opleiding kan voorzien in de behoefte aan informatie en competentie, lidmaatschap van een sportvereniging in de behoefte aan spelen en community et cetera. Het gaat uit van zelfbeschikking. Het Good Lives Model hecht grote waarde aan dat iemand zijn eigen doelen kan bepalen, een plan kan maken en dit in vrijheid kan vormgeven.

Fivoor heeft verschillende behandelvormen. Afhankelijk van de persoonlijke situatie wordt een behandelvorm gekozen. Behandeling kan bestaan uit individuele gesprekken, groepsbehandeling, partnerrelatietherapie en (zo nodig) behandeling door middel van medicatie. Soms bestaat de behandeling uit een combinatie van deze behandelvormen.

FACT-teams behandelen en begeleiden mensen die een ernstige psychiatrische aandoening hebben in combinatie met problemen op andere levensterreinen (wonen, werken, sociale contacten, financiën, etc.). Deze behandeling en begeleiding vindt plaats in de eigen omgeving van de patiënt. Om dit veilig te doen hebben we binnen Fivoor ambulant afspraken gemaakt met elkaar en deze afspraken zijn voor medewerkers van Fivoor beschreven in het document “veilig werken in de outreachende zorg” (alleen in te zien door Fivoor medewerkers).

FACT staat voor Flexible Assertive Community Treatment:
A = assertive: de zorg wordt actief, outreachend aangeboden (‘bemoeizorg’), hulpverleners trekken erop uit;
C = community: thuis, op straat, in de wijk;
T = treatment: behandeling, begeleiding, ondersteuning bij herstel.

Het doel van FACT is om in de eigen omgeving van de patiënt te begeleiden, behandelen en ondersteunen. Als het wenselijk is, zoeken we daarbij contact met de familie, de buurt en eventueel andere instanties, zoals de huisarts, de woningcoöperatie of de wijkagent.

Hoogoplopende schulden, een dreigende huisuitzetting, gebrek aan uitkering of zorgverzekering staan een geslaagde behandeling vaak in de weg. Om rust en stabiliteit te creëren, biedt zowel de afdeling Budget en Beheer als de afdeling Materieel Juridische Dienstverlening (MJD) ondersteuning in de vorm van budgetbeheer, advies en begeleiding aan cliënten met financiële zorgen.