Het gezicht van tbs - Anton (48 jaar)
Na zijn gevangenisstraf verruilt Anton de kale cel voor een gemeubileerde kamer met eigen sanitair. De keuken en woonkamer deelt hij met andere cliënten. Dat is wennen, want hij is en blijft een einzelgänger. In de tbs-kliniek móet hij over zichzelf praten. Over zijn obsessie met seks, zijn vrouwbeeld en de verkrachtingen waarvoor hij is veroordeeld.
Anton is een nakomertje. Zijn broers zijn uit huis gevlucht zodra ze oud genoeg waren. Hij moet het in zijn eentje redden met een onvoorspelbare moeder en een vader die hem pusht om samen naar porno te kijken. Aandacht of een knuffel krijgt hij nooit, praten doen ze zelden.
Seks werd een obsessie voor mij. Maar meisjes zagen me niet staan.
Als Anton zich tijdens de eerste groepsbespreking in de tbs-kliniek moet voorstellen, vertelt hij dat altijd veel alleen is geweest. Op school was hij een buitenbeentje en wist hij niet hoe hij vrienden moest maken. Eenmaal in een eigen flat, zoekt hij zijn toevlucht in gamen, porno en masturberen. Soms begluurt hij hoeren of laat hij anderen zijn piemel zien om seksuele spanning op te roepen.
Het gaat mis als Anton zijn baan kwijtraakt en schulden krijgt. Hij herinnert zich de straatroven door buurtjongens van vroeger. Anton drinkt zich moed in en sleurt in een park een jonge vrouw van haar fiets. Hij is uit op haar bezittingen, maar het wordt een gewelddadige verkrachting. Haar blonde krullen wekken een onbedwingbare lust op. Na de eerste verkrachting, volgen er meer. Het leidt tot zijn aanhouding.
Hij komt er niet vanaf met alleen een gevangenisstraf. Uit onderzoek blijkt dat Anton lijdt aan een autistische stoornis en moeite heeft met afwijzingen. In de tbs-kliniek werkt hij aan zijn zelfbeeld en weerbaarheid. Dat moet het risico op herhaling verminderen. Zijn ouders ziet hij nooit meer maar zijn broers willen hem helpen: “Zij kennen ook mijn goede eigenschappen”.
Het beeld dat ik van vrouwen had, heb ik van kleins af aan van thuis uit meegekregen.
Tijdens de intensieve behandeling leert Anton hoe hij emoties, frustraties en verlangens kan hanteren. Hij gaat inzien dat het normaal is om respect te hebben voor vrouwen. Zijn ouders hebben hem een “totaal verkeerd” voorbeeld gegeven, dat doet hem veel verdriet.
Na een jaar weet hij dat hij er klaar voor is om onder begeleiding naar buiten te gaan: “Ik had meer rust, ruimte en orde in mijn hoofd.” Het onbegeleide verlof besteedt hij aan een opleiding tot sofware-developer. Met het diploma op zak, vindt hij een baan. Zijn broers en hun gezinnen bezoekt hij geregeld, hij vindt er voor het eerst iets van een fijn gezinsleven. Ook sluit hij zich aan bij een club voor modelbouwers: “Mijn nieuwe hobby.”
Wat ik over mezelf heb geleerd, geef ik nu door aan anderen.
Na vijf jaar krijgt Anton toestemming om op zichzelf te gaan wonen onder begeleiding van de reclassering en de kliniek. Twee jaar later wordt de tbs beëindigd. Anton woont nu in een huis vlakbij zijn werk. Hij is geregeld onder de mensen en doet vrijwilligerswerk in een buurthuis: Met zijn kennis en ervaringen, helpt hij nu jongeren die dreigen te ontsporen.
Meer informatie op: www.hetgezichtvantbs.nl.